Een nieuwe stap
Door: petra verbrugge
Blijf op de hoogte en volg petra
24 Oktober 2020 | Aruba, Oranjestad
Het is maandagmorgen 7:45 uur. We zitten in een mooie kring met 26 getalenteerde kids in het midden van de klas. Tegen de corona regels in heb ik de ramen al dichtgedaan en de airconditioning aangezet. Ik wist wat het gespreksonderwerp zou zijn en kreeg het al warm bij de gedachte. Dit weekend had ik dit gesprek overigens al meerdere male gevoerd in mijn hoofd. Het bericht voor mijn betrokken ouders stond al ruim een week opgeslagen in mijn telefoon notities. Kanttekening, dit bericht was middernacht op een doordeweekse dag getypt. Toen waren de zinnen op zijn best. Het bericht zou ik later vandaag gaan plaatsen op het online schoolplatform.
Aruba werd mijn tweede thuis. Opgroeien in een dorp heb ik nooit gekend, maar op dit eiland komen we denk ik in de buurt. Boodschappen doen zonder dat je een bekende tegenkomt, zit er niet in. Zo begin je ook elkaars auto te herkennen en te groeten. Motorvoertuigen van vrienden, collega’s en zelfs van de ouders uit je klas. Verhalen en nieuwtjes gaan hier sneller dan de passaatwind en dat was voor mij een nieuwe gewaarwording toen ik uit de stad kwam. Maar ik vond hier mijn plek, vrienden en collega’s werden een nieuwe familie en ik leerde steeds meer mezelf te ontdekken als juf en de stijl die bij mij paste.
Het eilandleven is prachtig. Je bent ontzettend veel buiten in de natuur en het is altijd mooi weer. Er groeien in je eigen tuin hoge palmbomen en ’s ochtends bij het uitlaten van je hondje heb je het gevoel dat je op de camping bent. Met de vriendenkring die je hebt opgebouwd bespreek je veel en kan je ook altijd afspreken. Zonder agenda en datumprikker wel 3x per week als je zou willen. Er zijn geen verplichtingen en iedereen is altijd in voor gezelligheid. Of iets in óf uit de mode is, weten we oprecht niet. We kennen hier eigenlijk geen mode. Daar komen we pas achter als we op het vliegtuig stappen. De tijd gaat snel en de wereld draait maar door, maar hier lijkt alles een stukje minder snel te gaan. Dat kent zo zijn positieve en negatieve kanten trouwens. Op sociale media heb ik regelmatig jaloers makende quotes voorbij zien komen als: “Wij wonen waar de rest van de wereld vakantie houdt.” Ik glimlach en zucht dan altijd een beetje. Maar ach, het is waar!
Wat vaak vergeten wordt door alle perfecte plaatjes, de zelf ingevulde verhalen en waar je natuurlijk bij mij online ook niets over ziet, is dat wat je wél mist. Wat komt er na verloop van tijd, als je begonnen bent met je eigen aflevering te regisseren en schrijven van ‘ik vertrek.’ Begrijp mij niet verkeerd, het zwijmelen en dromen kan ik ook nog steeds. Behalve het zonnetje dat letterlijk en figuurlijk vaak scheen in mijn hoofd, waren er ook emoties die moeilijk waren. Ik kon de weken aftellen naar de zomervakantie om familie en vrienden te bezoeken. Maar om heel intens weer samen te leven en elkaar dan maanden niet zien is onnatuurlijk. Je zou bijna twee dagen eerder anoniem willen vertrekken, zodat je niet écht afscheid hoeft te nemen. Toen Jenna en ik hier nog samenwonenden en we deze stappen samen maakten, hebben we meerdere keren tegen elkaar gezegd op Schiphol: “Het voelt alsof je hart uit elkaar wordt gerukt.” Dat gevoel herken je alleen, als je bent verhuisd naar het buitenland, maar daarbij ook een soort van liefdesverdriet hebt naar je familie. Dit klinkt onnodig heftig en zwaar. Klopt, hier koos je elke keer zelf weer voor. Want zodra de azuur blauwe zee in zicht was en je landde net voorbij Surfside, was je hier namelijk bizar genoeg ook weer thuis. We zijn als Macamba’s ( Nederlanders die op Aruba zijn komen wonen) gezegend dat we twee plekken écht thuis kunnen noemen. Het is denk ik een luxe, waarbij bij mij een mentale strijd kwam kijken.
Ik koos voor een uitdaging, een sprong met vertrouwen in het onbekende 6 jaar geleden. Het doel was onderwijservaring opdoen en meer zien van het natuurrijk om ons heen, maar ik kan nu met gepaste zelfverzekerdheid zeggen dat het mij heeft verrijkt als persoon. Ik heb de kinderen mogen vertellen over de onbekende wereld aan de andere kant van de oceaan en zij hebben mij meegenomen in hun gewoontes en culturen. Van minimalistisch, subtropische, warme klassen met grotendeels zelfgemaakte lesmethodes tot felgekleurde lokalen met digiborden en airconditioning. De kinderen zijn meertalig in een Nederlands onderwijssysteem en zo werd ik multilingual.
Nu is het tijd voor een nieuwe stap. Tijd voor verandering, ontwikkeling en groei en daarom verhuis ik binnenkort terug naar de mooiste stad achter de duinen. Ik zal niet ontkennen dat dit soort grote stappen spannend zijn en moed vereisen. Wat heb ik hier lang over getwijfeld. De tranen hebben regelmatig gevloeid en de slapeloze nachten werden geteld, maar het is tijd voor verandering. Het is tijd voor een nieuw avontuur.
Nadat ik dit heb verteld in dezelfde kring op maandagochtend (op een niveau wat past bij kinderen van 11 jaar oud) kwamen ook zij met persoonlijke verhalen en hebben we flink wat traantjes gelaten. Veel kinderen herkennen wat heimwee is. Een aantal heeft familie of zelfs een ouder wonen in het buitenland die ze lang moeten missen. Mede door corona. Afgelopen 1,5 jaar waren wij als klas samen een diverse en hechte familie. Daar ga ik nu bewust afscheid van nemen, omdat ik weet dat er iets nieuws wacht aan de andere kant van de oceaan.
-
24 Oktober 2020 - 01:09
Pauline :
Onwijs mooi beschreven lieve Peet. Blijf je wel doorschrijven ook straks in Nederland? Over omgekeerde cultuurshock, oid? Hihi. Tot gauw vriendin ❤ -
24 Oktober 2020 - 02:31
Eva:
Mooi geschreven vriendin! Gelukkig hoef ik je niet al te lang te missen ❤️ -
24 Oktober 2020 - 08:17
Myrthe Dols:
Wauw Petra! Wat een stap en wat moedig!
Ik ben benieuwd welke uitdaging er op je wacht in Nederland. Maar geef het de tijd en dan zullen er ook In dit land weer mooie dingen op je pad komen. Dingen die je dan ook meer leert waarderen van Nederland!
Succes en veel plezier nog even daar! Groetjes Myrthe -
24 Oktober 2020 - 08:31
Elize:
Lieve Petra
Wat een emoties in jouw verhaal!
Weer terug in een grote stad en zeker ook in het Nederlandse onderwijs!
Hoop dat je de draad in het Nederlandse onderwijs met al zijn vernieuwingen in de afgelopen 6 jaar weer gauw “ eigen “ bent.
Gefeliciteerd met je nieuwe baan, jammer niet bij ons maar ik hoop dat je wel een keer bij mij langs komt. Sterkte met “ de grote stap “. Veel liefs, Elize -
24 Oktober 2020 - 09:24
Manon Scholte Lubberink :
Oh zo herkenbaar. Wat een proces. Heel veel succes met afscheid nemen en geniet van je terugkomst in Nederland. -
24 Oktober 2020 - 10:05
Fleur:
Prachtig! Ondanks mijn 5 maanden, bij jou, en op Aruba, snap ik je woorden van echt van een tweede thuis. Ik vind het zo knap dat je terug komt! Kan niet wachten om hier een drankje te doen samen! -
24 Oktober 2020 - 22:02
Eugenie :
Ahhh Dushi! -
25 Oktober 2020 - 15:08
Lucy Van Egmond:
Wat een mooi verslag Petra!
Het blijft een heel moeilijk besluit: eigenlijk zou je veel van Aruba in Nederland willen hebben. Geen heimwee meer, maar wel mooi weer en lekker zeewater.
Maar je zal best snel wennen aan je nieuwe baan en huis. En als het niet went: op Aruba ontvangen ze je vast weer met open armen! Want je bent een geweldige juf en hebt veel kinderen blij gemaakt en ze veel geleerd.
Nu maar weer aftellen en dan inpakken! Joepie.... weer lekker naar je familie toe! -
26 Oktober 2020 - 14:10
Tante Ria Wittebol:
Wat een mooi emotioneel verslag
Kreeg het verslag van je Beppe heb nl een nieuw mail adres
Succes met jullie nieuwe baan en huis
-
27 Oktober 2020 - 11:34
Corrie Oldenkamp:
Het is inderdaad een verslag: "Waar ben je nu". Een heel levensverhaal van je Petra, waarin je bent gegroeid tot wie je nu bent. Ik wens je alle goeds in je nieuwe uitdaging. Welkom thuis!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
