Onbereikbaar

Nu de stroom al ruim een uur is uitgevallen zit er niks anders op, dan momenteel even te leven zonder internet op dit eiland. Uiteraard ben ik van de generatie waarin je je dan gelijk mega onbereikbaar voelt. Een blog schrijven kan dan gelukkig ook OFFLINE in Word. Deze tijdsinvulling kwam pas later, nadat ik eerst een aantal keer (lees: heel vaak) wanhopig op het wifi kastje had gedrukt in mijn slaapkamer. Eerst gecontroleerd en rustig. Daarna hard en snel. Licht geïrriteerd en kijkend naar de tekst op mijn scherm ‘geen verbinding beschikbaar’ kwam ik erachter dat het ook steeds warmer werd. De ventilator deed het ook niet meer en dit was de bevestiging dat de stroom inderdaad even ver te zoeken was…

Panama kan ik weg krassen op mijn kras-wereldkaart. Op sommige momenten was Panama Pinterest in real life. Het was zo ontzettend mooi. De reis startte met op de tweede dag een binnenlandse vlucht naar Boras del Torro. Een vliegtuigje wat denk ik door een katapult in het luchtruim is geschoten, want het ging alles behalve soepel. Het landen was al net zo bijzonder, aangezien er gewoon kinderen letterlijk naaste de landingsbaan aan het voetballen waren. Na de landing liepen de dorpelingen ook gewoon over de landingsbaan, alsof het een zebrapad was. In dit dorpje hebben we veel mensen ontmoet van overal ter wereld. Van Australië tot Delft. Op deze plek hebben we ook onbewoonde eilanden bezocht met: vele zeesterren, jungle, luiaards en niet te vergeten dolfijnen. Dichterbij een Expeditie Robinson ervaring ga ik niet komen denk ik. Na twee mooie dagen doorgereisd met onze backpack op onze zweet rug naar Boquete. Hier konden we gelijk een trip maken naar de hotsprings en watervallen. Van deze watervallen kon ook gesprongen worden. Ik ben toch wel gevoelig voor groepsdruk op dit soort momenten. Normaal gesproken durf ik niet eens van een rots van 1 meter te springen. Nu ben ik als een dwarrelend kuikentje (wat niet kon vliegen) van een waterval van 7 meter gesprongen. Ik heb nog nooit zo vaak tot drie geteld en gedaan alsof ik ging springen. Beeld materiaal zal later volgen. Maandagavond hebben we gegeten in een lokaal restaurantje en dit heb ik de volgende dag geweten. Niet gelijk in de ochtend natuurlijk, als je nog lekker in het hostel bent. Nee, pas toen ik met Rosa een bustochtje had gemaakt van 30 minuten om nog wat watervallen te bekijken. Na 20 minuten hiken, merkte ik al snel dat het niet helemaal goed ging. De eerste waterval was na een half uur dan nog maar net bereikt toen mijn buik toch aan andere watervallen dacht. Ik ben nog nooit zo snel terug door de bergen gelopen op slippertjes. Toen ik bijna opgelucht was dat ik de toilet op tijd gehaald had, kwam ik erachter dat deze wc geen deur had. Ik keek letterlijk over de bergen van Boquete uit. Ik dacht nog: “Maar straks komt er toch nog iemand anders naar de wc”… die gedachte verdween snel, want de opluchting op dat moment was groter. Daar zat ik dan. Opgelucht op een wc, uitkijkend over het landschap van Boquete. Op de achtergrond alleen het geluid van vogeltjes en watervallen even verder op. Ik heb denk ik nog nooit zo genoten van een wc bezoekje in meerdere opzichten gnagna. Nadat de watervallen bekeken waren en de rest de vulkaan had beklommen zijn we doorgereden naar David. Hier hebben we geslapen in het paarste huis op deze wereldbol. De naam zegt eigenlijk ook genoeg: The Purple House. De laatste dagen hebben we de andere kant van Panama City gezien en hebben we geslapen in een heerlijk hotel. Het Panama kanaal is ook afgevinkt en één van de laatste avonden hebben we de cirkel rond gemaakt door in ons eerste hostel ‘Happy Hour’ te vieren. Vooral het mannelijke deel van de groep wilde daar graag weer heen, aangezien hier biertjes voor 0,50 cent te verkrijgen waren. Een korte samenvatting van deze trip: Dingen die eigenlijk niet op mijn bucket list stonden heb ik spontaan toegevoegd en afgestreept. Het land met: hotsprings, gele taxi’s, mega winkelcentrums, vulkanen, dolfijnen, prachtige natuurparken, mooiere stranden, luiaards, grote watervallen, bergen en waar blond zijn heel bijzonder is. Als ik deze vakantie een kleur zou moeten geven: Groen!

Voor je het weet ben je terug in de zandbak; genaamd Aruba. Waar nog steeds geen stroom is op heel het eiland en het nu ook echt donker wordt. Skypen met mijn familie wonende in ‘de mooiste stad achter de duinen’ zit er helaas niet meer in. Een paar weken geleden hebben we ansichtkaarten gekocht. Deze moest ik nog schrijven en opsturen, waar lagen die ook alweer…