Indoor swimming pool

Het is spijtig voor mijn huisgenoot, maar er is niets fijner dan nog even kunnen slapen, terwijl iemand anders al door de wekker is gewekt. Dit voelt als een soort ‘extra slaap tijd’. Jenna is trouwens altijd al eerder in de weer met het ontbijt. In het weekend wel vele malen uitgebreider, dan op een doordeweekse dag. Toch gaat op een schooldag mijn eigen wekker ook altijd net wat eerder, dan ik had verwacht en gehoopt. De liefde voor mijn eigen bed is groot en dat besef ik mij elke ochtend weer.

Waarbij ik mijn lieftallige huisgenoot aan het begin van het jaar nog in de ochtend slaap dronken spotte, zien wij (sinds ik mijn rijbewijs heb gehaald) elkaar in de ochtend niet meer. Tenzij je die enkel keer ziek bent en met zielige puppy ogen naar de deur kijkt, als die wordt opengedaan. Dat zijn de momenten waarop je verzorgd wil worden en je net doet alsof je nooit meer beter gaat worden. Afgelopen dinsdag kwam daar een nieuwe reden tot wakker maken bij.

Op dinsdagmorgen hoorde ik een zacht klopje om klokslag 6 uur op mijn slaapkamerdeur. Terwijl ik de schuifluikjes van mijn ogen net open kreeg, was ik heel benieuwd wat de reden van deze persoonlijke, maar te vroege wekker zou zijn. Appen was normaal onze communicatie op de doordeweekse ochtenden. Praten daar doen we überhaupt nooit aan in de ochtend en daar zijn wij beide heel content mee. Toen Jenna op deze onvergetelijke dinsdag haar gezicht om de hoek van de deur liet zien, volgde de verhelderende en choquerende woorden: “Het huis staat onder water”. In mijn hoofd was het kwartje nog niet helemaal gevallen en dacht ik vooral: Maar dat kan helemaal niet. Dit kwartje viel snel en wel in een zee met water toen ik met beide benen uit bed stapte. Mijn enkels kregen een verfrissend badje. Het water was letterlijk overal. Van mijn slaapkamer schuifelde ik door het water naar de keuken en met dezelfde nattigheid kon ik door badderen naar Jenna haar slaapkamer en de badkamer. Dit was niet een omgevallen emmer die in een paar minuten is opgedweild. Dit ging nog wel even duren… Een deel van het water liep als een riviertje weg toen de deur van het huis openging. Toch zagen wij zelf in huis nauwelijks verschil. We kregen beide een dag vrij van ons werk met als reden: bijzondere (nood) omstandigheden. Vanaf het moment dat ik mijn ogen opendeed, hebben wij in pyjama outfit tot half 12 non-stop aan begrippen gedacht als: trekken, dweilen, meubels verplaatsen en handdoeken uitwringen. Om 12 uur lagen wij voldaan in de hangmat. Het voelde alsof we aan het avondeten konden. Alles was droog en nog nooit zo schoon en zandvrij geweest. Onze tuin leek inmiddels op een oase. We hoopten op mooie bloemen of op z’n minst wat plukjes gras. Helaas, we hebben het moeten doen met één mislukte champignon die precies voor onze deur is gaan groeien. Natuurlijk vragen jullie lezers zich af: Waar komt al dat water vandaan? De wc liep door de hele avond en nacht. Wij juffen gaan op tijd naar bed, dus dit waren flink wat uurtjes geweest. De beerput was vol en dan komt het schone water zo terug je huis in. Daar merk je inderdaad niks van. Je ligt overigens in bed en niet op de grond.

Na deze dag ‘watervrij’ van school zijn wij met kleine oogjes de hele middag gaan opdrogen op het strand. We hebben onze vrienden geappt dat de indoor swimming pool gesloten was en dat de hulp- of reddingsploegen (hoe je het wilt noemen) niet meer nodig waren. Momenteel stap ik elke ochtend met kleine oogjes en met beide benen net wat bewuster uit mijn heerlijke bed. Nog steeds elke morgen op een droge vloer. En die waterrekening… die bekijken we waarschijnlijk weer met grote ogen. Ach, het leven op Aruba zit vol verrassingen!