Peru

Je herkent ze toch wel een beetje die reisliefhebbers. Ze zouden het liefste hun reistas nooit uitpakken. Ze liken op social media vele prachtige plekken die je niet kreeg bij de standaard topografie op de basisschool. Ze volgen pagina’s als: ik wil meer reizen en reisjunks. Delen quotes als: the best stories are found between the pages of a passport. Of: travel is the only thing you can buy that made you richer. We kijken massaal programma’s en series, waarin we wegdromen bij al die mooie wereldwonderen en vredelievende dorpjes. Waar je nog blijkbaar zelf verbouwde koffie kan drinken met échte locals, zonder dat je plots naast Geert en Wilma zit met hun 2 puberende kinderen. Die overigens dan wanhopig opzoek zijn naar WIFI. Dat vele plekken pas bereikt worden na een reis van 9 uur, in een wit busje, rijdende over onverharde wegen vergeten we maar even. Waar de politiek vele grenzen kent, zijn die lijnen plots verdwenen als wij in het vliegtuig stappen. Waar sommige liever niet naast een andere cultuur willen wonen, ontmoeten we ze maar al te graag in hun eigen land van afkomst. Het is misschien de generatie van nog niet te snel willen beginnen aan vastigheid. Nog even geen huisje, boompje, beestje, maar eerst nog zo vrij willen zijn om de wereld te kunnen zien. Dat je onderweg jezelf flink tegenkomt, zien we dan rooskleurig als jezelf beter leren kennen. Ergens verslavend: hoe meer je ziet, hoe meer je nog wil zien?

Afgelopen kerstvakantie gingen we met een nieuw geformeerd groepje naar Peru voor 16 dagen. Vele globe trotters waren ons voorgegaan en in het reisplan waren alle tips verwerkt. Het soms toch wel kleine en beperkte eiland lieten we achter ons. Sandboarden in de woestijn, slapen bij de lokale bevolking, pinguïns en zeeleeuwen zien vanaf de boot, stadswandelingen door Lima en Cusco en misschien wel als hoogtepunt de Machu Pichu. Ik zou jullie allemaal willen enthousiasmeren over de prachtige natuur en de plekjes die ik heb ontdekt. Maar helaas, ik werd op dag 4 écht ziek en ben in Peru daarna verre van beter geworden. Dan word je plots niet meer zo blij van reizen met een backpack en slapen op verschillende plekken in hostels. Reispilletjes werden een soort snoepjes voor de vele busritten. Ik had heel mijn spaarrekening willen leegtrekken of ter plekke willen meedoen met een loterij om vanaf een plek in de bergen met een privé jet naar mijn eigen bed te vliegen. Ik had gehoopt dat ik nooit dit ticket had geboekt en lekker op het zanderige eilandje was gebleven. In de reisprogramma’s komen deze klachten natuurlijk niet voorbij, maar het komt veel voor bij toeristen in Zuid-Amerika weet ik nu letterlijk uit eigen ervaring. Van beestjes in je bed in Ecuador naar beestjes in je buik. Het waren darmparasieten of een darmbacterie. We hebben de Spaans sprekende dokters gezien en de zware anti-biotica is geslikt, waarbij je de bijsluiter natuurlijk niet krijgt. Ik kon aanstellerig poederwater wegdrinken en om elke kleine tegenslag of verandering weer in huilen uitbarsten. Er zijn overtuigende verhalen verzonnen buiten de slaapkamer om mij mee te slepen naar de volgende verblijfplaats, omdat ik anders mijn reisgenoten had overtuigd dat ik wel op de desbetreffende locatie kon blijven. Aan alles komt uiteindelijk een eind. Ik ben nog nooit zo blij geweest om te landen in het warme en vertrouwde Aruba. Ik kon wel huilen (alweer) van blijdschap en zoals mijn moeder zei, ik had de grond wel willen kussen.

In Aruba ben ik gelukkig na een goede week helemaal beter geworden en kon ik weer rustig starten met alles eten. Ik werd steeds meer mijzelf, aldus mijn huisgenootje. Als Jenna het zou citeren zou ze zeggen: “Het was echt niet normaal hoor!” Momenteel even geen backpack vakanties voor mij, ik ben even voldaan. Er gaat soms niks boven zelf koken en weten wat je precies eet, slapen in je eigen schone bed en energie hebben om alles te doen. In het weekend liggen we gewoon op een strand dichtbij met dezelfde vrienden. We praten Nederlands en eten geen spannende dingen en dat is helemaal prima.

We kijken nu naar een programma waar het iets meer gaat om liefde, dan om reizen, maar het eindigt toevallig wel met internationaal. Ik heb de foto’s van Peru kunnen bewonderen op de Facebook van mijn reisgenoten. Zelf plaatste ik ook een foto van dag 3 in de oneindige woestijn in Huacachina. Hierboven schreef ik: Sometimes the best part of traveling is going home! Van thuis mogen we best meer genieten. Of laat ik het anders zeggen: vergeet niet je thuis goed te waarderen op deze mooie en weidse wereld!