Het land van de gratis huisdieren.

Daar zitten we dan nog licht zwetend op bed in ons mooie huisje. Ventilator op standje 3 en recht op ons gericht. We hebben flink schoongemaakt, want ook in Aruba moet dat gebeuren. Daar hoort ook bij: de “woonkamer” en dat is best een klus. Het eerste onderdeel is altijd: zorgen dat alle meubels in de tuin staan. De honden staan hier altijd een beetje raar van te kijken. Hierna pak ik de tuinslang. Leg ik die onder de schutting door en zet ik de kraan zover mogelijk open, zodat de tegels lekker worden schoongespoeld. Ondertussen loop ik dan door de plassen, soms is het bijna een zee, met een schrobber en een trekker. Ook al helpt muziek bij deze huishoudtaak, je kan niet spreken van plezier / leuk of lievelingsgedeelte. Mocht ik toch een onderdeel moeten kiezen, dan zou dit onderdeel toch met vlag en wimpel boven aan staan in het huishouden. Ik denk dat ik mij dan stiekem even Pippi voel die haar huis gaat schoonmaken met flink veel sop en twee borstels onder haar voeten. Uiteindelijk eindigt zij onderste boven op het plafond, wat natuurlijk helemaal niet kan lieve kinders! We waren al van plan vandaag de 1-keer-per-weekse-grote-schoonmaak te doen , maar de grote legers mieren en andere vliegende insecten die de woonkamer/keuken binnen marcheerde gaf wel de doodslag om dat al om 10 uur ’s ochtends te gaan doen. Het was één groot insecten paradijs en kerkhof tegelijk. Vannacht heeft het super hard gerend (regenseizoen nu hier) en dat was de reden denk ik voor deze plaag. Genoeg over ons blinkende, zandvrije, insectloze huis waar we stiekem nu wel even van genieten.

Afgelopen weken was er BEZOEK! Familie van Egmond was in town en ons klasgenootje Laura was overgekomen voor een week. Op en top gezelligheid. Het is leuk om dingen die je hier meemaakt en ziet met meer mensen te delen. Dingen gaan hier soms zo anders. Ik denk dat Laura haar vuurdoop dan al één van de eerste dagen heeft gehad. Het was een vroege morgen en iedereen was zich rustig aan het klaarmaken. Laat ik even melden dat we hier 2 honden hebben: Dushi en Cinco. Leuke beesten, maar deze blijven altijd buiten en komen niet binnen. Tot op een ochtend Cinco half grommend de slaapkamer in kwam. Laura stond bij de deur. We wilden de hond wegsturen, maar op datzelfde moment liep er een grote leguaan over Laura haar voet de slaapkamer in. Gevolgd door de wild enthousiaste hond. Voor alle mensen ( kuch*mam*kuch) die denken dat dit zo’n klein hagedisje is. Vroeger hadden ze het vast een baby dinosaurus genoemd. Je mag dus licht onder de indruk zijn ja! Het was nog een jonge leguaan, want hij was hartstikke snel. Natuurlijk reageerde ik WEER niet als ik zou willen. In mijn hoofd was het zo gegaan: Schrikken, klein charmant gilletje (zoals in een film, waar overigens de actrices ook echt super knap en mooi wakker worden. Dat is onmogelijk! Je zou bijna gaan denken dat het gespeeld is), maar hierna ontzettend volwassen naar buiten gaan om een oplossing te bedenken. Zo ging het natuurlijk niet: We gilden, renden naar buiten en gingen op de tafel staan. Al snel had cornflakes etende Jenna het probleem ook begrepen en zij volgde ons razend snel en nam plaats boven op de stoel. De tafel was inmiddels vol namelijk. De hond was binnen met de leguaan en wij buiten. Er vond een spoed vergadering plaats: wat te doen? Nog voordat we met suggesties konden komen, kwam de hond alweer naar buiten. Dit keer met de leguaan spartelend in zijn bek. Het probleem was echter dat hij voor ons bleef staan in de keuken en niet lekker naar ze holletje ging. Geen idee waar die zou moeten zitten, maar hij bleef in ieder geval staan. Trots. Daar stonden we dan hoog op de tafel en stoel. De leguaan leefde nog wel, maar hij moest wel zwaar gehandicapt zijn. Er zat niets anders op, dan dat iemand de veilige tafel moest verlaten om naar Wim te lopen. Uiteindelijk besloot ik dat maar te doen. Hij had ons eerder bevrijdt van de muis en we hadden hem nu weer nodig. Natuurlijk had ik heel graag ontzettend rustig naar Wim willen lopen en de situatie willen uitleggen, zodat hij even kon komen kijken. Natuurlijk ging het WEER niet zo. Het leek meer op een 100 meter sprint naar huize Wim en Frieda. Er was nog een moment waarop ik dacht het lukt: Ik stond bij de tuindeur en riep heel rustig: Goedemorgen! Ik hoorde wat gestommel binnen, maar er kwam geen reactie. Tot mij grote schrik was de hond met leguaan mij gevolgd en stond Cinco kwispelend, grommend achter mij. De leguaan moest bijna het licht gaan zien, want hoe hij in die bek vast zat tussen die tanden… Als dit een programma was bij National Geographic had ik weggezapt, maar dat was nu niet mogelijk. De reactie van lieve Wim duurde mij te lang en ik riep: WIM! Daarna kwam er waarschijnlijk iets uit als: hij staat achter mij, hij leeft nog, hij laat hem niet los…. Wim begreep wat eraan de hand was en kwam snel naar buiten en riep Frieda. Terwijl Frieda de hond vast hield en Wim de leguaan bevrijdde, stond ik daar ontzettend opgelucht toe te kijken. Beseffende wat we hadden moeten doen als deze huisbazen niet naast ons woonden. De hond was helemaal door het dolle heen en had het liefste de leguaan direct weer aangevlogen. De leguaan was verwijderd uit de tuin en dit bracht de hond na een kwartier ook tot rust. Vanaf die dag kan ik met recht zeggen dat ik meerdere malen huisdieren heb gehad in Aruba.

Omdat wij op dit kleine eiland, het is echt een klein eiland, ons dus druk maken over dingen zoals hierboven, hebben we soms geen idee wat zich verder in de wereld afspeelt. Daarom kijken we nu 1 á 2 keer per week het NOS journaal terug. Wij zijn dus helemaal op de hoogte van de flinke storm/wind in Nederland en van het niet stoppende pieten gezeur. Lieve sinterklaas,- en vooral pietenfans, het komt wel goed!

Bij ons op school zijn ze druk bezig met een leesproject. Dit moet ervoor zorgen dat kinderen meer gaan lezen. Daarom dachten wij, goede stagiaires die we zijn, laten we die bibliotheek eens even goed opruimen. Muziek aan en gaan. Onder het genot van ijskoud water, lekker veel snoep en de airco hoog, is dat prima te doen. We zijn nog niet klaar, maar het begin is er. Ze zeggen wel eens: Een goed begin is…... Wij zien allemaal boeken die we vroeger op de basisschool ook hebben gelezen en sommige boeken zijn zo ontzettend leuk. Het lastige is dat het, zowel bij Jenna als bij mij daar niet bij blijft. We lezen soms stiekem wat boeken en zijn nu ook begonnen met kinderboeken bestellen voor in Nederland. Onder het mom : voor je LIO-stage. Zo is meester Jaap al binnen in de Vier Heemskinderenstraat en ben ik druk bezig met de serie van de Korenwolf voor een goed prijsje op te kopen. Want hoe je het wendt of keert dit is één van de beste kinderboekenseries van Nederland. Geschreven door Jacques Vriens. Ik wil zeggen, als je deze nog nooit hebt gelezen is het een gemis in je jeugd, maar dat is wat overdreven. Voor de marktplaats account bezitters in Nederland lijk ik een licht uit te hand gelopen marktplaats bezoeker/bieder. Want ik mail deze mensen 3 uur ’s nachts Nederlandse tijd over deze leuke kinderboekenserie. Deze mensen zullen zich wel afvragen, waar ik mij ’s nachts mee bezig houd? Zij weten dan nog niet van het 5 uur tijdsverschil.

Tot slot: Hebben wij de neon run gelopen. Dit is 5 km rennen met 2000 mensen. Dit zijn niet alle mensen van het eiland Johan! Dit was erg leuk en we hebben ons dan ook ingeschreven voor de Funstacle Masters. Ook een run, waarbij je je moet opgeven met een groepje van 5 studenten. Dit is een parcours met hindernissen. Ik zal eerlijk zijn. Ik onderschat het altijd en vraag me meerdere keren af tijdens die run waarom ik het ook alweer deed. Want op en top genieten tijdens het rennen is het niet, maar toch is het op de één of andere manier leuk. Zo heb ik nu al zin in die groepsrun met obstakels. Verder zijn we wezen paardrijden en ik kan zeggen dat dit één van de gaafste dingen is die ik hier heb gedaan, zegt het paardenmeisje. Ook hebben we het casino bezocht, zijn de Amerikanen te herkennen aan sportschoenen met witte hoog opgetrokken sokken of dragen ze Crocs, hebben we de grotten bezocht inclusief vleermuizen en kakkerlakken, zitten we nog steeds op salsa dansen en gaat het wonderbaarlijk erg goed na heel wat schoengewissel, is Jenna volgende week vrijdag jarig en gaan we dan lekker naar de Spa en uiteten, was het even wennen dat familie van Egmond er niet meer gezellig was en zit de tijd van zwemmen in het zwembad er ook op , hebben we voordat ze vertrokken nog wel in het huisje de tijdschriftenbak geplunderd en hebben wij hier nu een heuse lectuur tafel met allemaal Jans, Linda’s, Glamours etc., hopen we dat bij Expeditie Robinson Edith of Kees gaat winnen en wordt het volgende week een aflevering met lekker veel ophef. Sensatie dus en daarom leuk! Naderen we het einde in ons onderzoek over sport en bewegen, komen wij erachter dat het wassen niet de oorzaak is van wijder zittende kleding, maar dat wij helaas echt afvallen en dat is geen goed teken, eten we wekelijks Vietnamese loempia’s van de Jumbo en is Skype echt de uitvinding, hebben we meerdere groepsapps die Aruba heten en krijgen we net een appje binnen dat we film kunnen komen kijken bij Linda… We hebben afgelopen uur niet onnodig bewogen , alleen maar naar de koelkast gelopen en weer terug. Misschien toch maar weer in actie komen dus.

De vloer is inmiddels helemaal droog en betreedbaar, dus ik ga nog even snel een tosti bakken en dan waarschijnlijk in de auto richting Noord.

Veel liefs.