Jeugdsentiment

Iedereen die een broertje en/of zusje heeft herkent het wel. Later werden in mijn geval deze slachtoffers vervangen door huisgenootjes. Het is op zekers jeugd sentiment: Je verstoppen in een ander bed onder de deken of achter de slaapkamerdeur in de avond. Wachtende tot de bewoner van deze kamer van de wc of onder de douche vandaan kwam. Als je pech had duurde dit altijd net te lang, waarop je jezelf aanvroeg: “Hoe lang kan zoiets duren?” of “Hoor ik iemand nu doortrekken?” Je geduld werd aardig op de proef gesteld. Onder de deken kreeg je het snikheet en staande achter de deur kreeg je een slaapbeen en wilde je eigenlijk gaan zitten. Toch was erachter of onder vandaan komen geen optie, je was overigens nu al zo lang aan het wachten…

Binnenkort krijgt onze groene draak een broertje of zusje erbij. Ook een Toyota Yaris, maar dan de witte variant. Deze gaat waarschijnlijk de witte parel heten. Dit komt goed uit, want sinds een paar weekjes mag ik Aruba ook onveilig maken in de auto. De theorieboekjes die de dagen voor het examen overal mee naar toe gingen (lees: op het strand, op mijn bureau, in bed) heb ik gelukkig kunnen inleveren bij de rijschool. De dagen voor het examen waren bevorderlijk voor de inhoud van de koelkast, want eten was blijkbaar niet noodzakelijk volgens mijn lichaam. In je hoofd kan je jezelf gerust stellen met uitspraken als: “Maar wat is het ergste wat er kan gebeuren?” of “ Herkansen is ook geen ramp…” Dit soort uitspraken werken niet van jezelf en niet van anderen. De dag breekt uiteindelijk aan, waarbij je in de ochtend gewoon nog voor de klas staat. Eenmaal bij het examen ging het theoriegedeelte zeker niet vlekkeloos. Voornamelijk, omdat ik de vraagstelling in het Nederlands van haar kant niet altijd begreep. Ik probeerde rustig te blijven en mijn gezicht in de plooi te houden. Eigenlijk was ik een lam geslagen katje die 'paniek in de confetti fabriek' had daarboven. Gelukkig komt aan alles een keer een einde. Ook aan dit gedeelte in het hokje op het politie bureau. Ondanks af en toe wat onduidelijkheden tussen ons beide had ik het theoriegedeelte (de vragen, verkeersborden en verkeerssituaties) gehaald. Nu was het in de gang wachten op de twee agenten, zodat ik echt kon gaan afrijden. Gelukkig had ik na wat traantjes mijzelf weer herpakt en heb ik, al zeg ik het zelf, keurig afgereden. Dit heeft geresulteerd in het allermooiste roze pasje op deze wereldbol. Waarbij het in Nederland niet toegestaan is om te lachen op ‘dit soort foto’s’ is dat hier geen probleem. Ik heb mijn rijbewijs, die ik later in Nederland kan omzetten, waar ik lekker gebruind en lachend op de foto sta. Binnenkort rijd ik dus ook in onze nieuwe witte parel rond. Langs de witte stranden en elke maandagochtend weer naar school. Gelukkig komt vrijdag ook altijd weer vrij snel inzicht.

Vrijdagavond zouden wij het kaartspel Ligretto gaan spelen met vrienden. Op de verpakking staat een vredig plaatje van 4 mensen in een huiskamer. Lekker burgerlijk: twee mannen en twee vrouwen. Zij spelen het heel rustig en bedachtzaam. Laten kaarten aan elkaar zien en maken dan een keuze. Ondertussen drinken ze een sapje en knabbelen ze op nootjes. Het ziet er ontspannen uit. Waarschijnlijk evalueren ze ondertussen de week. Bij ons ziet het er alles behalve ontspannen uit. Er wordt minder gepraat, dan normaal. De concentratie is hoog en we houden elkaar scherp in de gaten of er niet wordt vals gespeeld. Er wordt afgeteld en iedereen is fanatiek. Aan het einde van de avond is Jenna haar verjaardagscadeau niet meer nieuw en dat is een goed teken.

Eerder die avond toen nog niet iedereen er was schoot ons een idee te binnen. Omdat we diep van binnen altijd kind blijven… Laten we ons verstoppen in de hangmatten voor als de rest komt. Al snel was dit plan aangenomen. De kaarsen en lampen gingen uit. We kropen in de hangmatten met dekens en de auto’s werden vliegensvlug achter het huis geparkeerd. Er werd gecontroleerd of we goed verdekt waren opgesteld. Jenna kwam tot de conclusie dat de hangmatten echt stil moesten hangen. Nu was het wachten…. Giebelend van spanning in mijn geval. Ik werd nog even streng toegesproken dat ik moest stoppen met gniffelen. Helaas denken onze slachtoffers niet meer als een kind van 8 jaar en werd bij de ingang al snel met een iphone een zaklamp tevoorschijn getoverd. ....Helaas! Ik ben de leeftijd ontgroeit, waarbij je moeder net doet alsof ze je niet ziet. Er werd niet gezocht op plekken waar we niet zaten. Er werd duidelijk geroepen dat we zichtbaar waren. We worden ouder en zelfs een student zijn is voorbij. Ik betrap mijzelf er nog regelmatig op dat ik zeg: Ik ga naar stage, terwijl er toch geen stagiaire in mijn klas te vinden is. Gelukkig kan ik zonder een goed excuus nodig te hebben met de kinderen uit de klas ongegeneerd dansen op de Club van Sinterklaas en dat kan niet iedereen zeggen…