Liniaal op je hoofd
Door: petra verbrugge
Blijf op de hoogte en volg petra
22 Mei 2017 | Aruba, Oranjestad
Het is rond 11 uur in de klas, net na de pauze. De wind waait lekker door de klas. Lekker in de vorm van verkoelend, maar elk blaadje en werkboekje wat los ligt, waait de klas uit. Waarbij twee kinderen er achteraan rennen op het schoolplein, blijft de betreffende eigenaar van dit boekje ongeroerd zitten. Ik zucht en moet ergens toch glimlachen. Inmiddels begint de temperatuur op te lopen in de klas en de zweetdruppeltjes beginnen tevoorschijn te komen. Terwijl de kinderen hun rekenles afmaken van die ochtend, zit ik vrij demonstratief op tafel met mijn benen over elkaar. Ik doe een poging tot het nakijken van de tafeltoetsen. Deze laatste 10 minuten moeten ze stil en zelfstandig werken. De pijl hangt dan ook zichtbaar bij de muis waaronder staat: zelfstandig werken. Uiteraard heb ik deze kaarten heerlijk van een onderwijs platform geplukt en gelamineerd. Regelmatig wordt de stilte onderbroken door vragen van kinderen of door mij als juf. Die uitspraken klinken als: Haal die liniaal van je hoofd. Leerling S. we zijn niet bij de kapper, je haar zit nu echt goed. We hebben net pauze gehad en eten niet tijdens de les leerling C. Is het een gum? Dan moet het helemaal uit je mond. Het is papier…. dat is ook niet om op te eten dacht ik zo. De tijd is blijkbaar om concludeer ik uit meerdere blikken en wijzende vingers naar de groene zandloper boven op de kast. We ruimen snel op, terwijl ik de schriften tel die zijn opgehaald door de ‘material managers’. In Nederland noemen we dit trouwens gewoon: hulpjes. Ik mis er twee. Waarop ik vraag wie zijn schrift niet heeft ingeleverd. Vingers gaan in de lucht: “Ik wel, ik ook, die bovenop is van mij juf.” Waarop ik rustig herhaal dat ik wil weten wie zijn schrift niet heeft ingeleverd. Natuurlijk beweerd iedereen stellig dat hij zijn schrift heeft ingeleverd met kladpapier. Er zit niets anders op dan de namen voor te lezen van de kinderen die wel hun schrift hebben ingeleverd. Hierna hoor ik van twee leerlingen een zenuwachtig lachje. Ze halen het schrift tevoorschijn, waarna ze in een vrijheidsbeeld veranderen. Hun schrift wordt hoog in de lucht gehouden, als een soort fakkel. De kinderen zijn klaar voor vandaag en ik ergens ook.
De laatste weken is het trekken. De meeste leerlingen zijn misschien toe aan een nieuwe start of een klas hoger. Ik als juf moet misschien er aan toe gaan geven dat sommige leerlingen niet over zullen gaan. Waarbij je soms alles uit de kast probeert te halen, is huiswerk maken al te veel gevraagd voor sommige. Ik besluit het kaartspel met klokkijken er weer even bij te pakken. De kinderen mogen even lopen door de klas met hun kaartje en kunnen hopelijk een deel van hun energie kwijt. Ik verwacht ergens dat de kinderen dit fluisterend of zacht pratend doen. Dat blijkt toch altijd lastig in deze wereld, waarbij iedereen ergens schreeuwt om aandacht. Deze eerste jaren in het onderwijs leer ik elke dag zoveel. Dat is misschien ook wel de reden waarom ik momenteel geen ochtend en avond mens ben. Ik probeer haalbare doelen te stellen, ben regelmatig zoekende en verwachtingen worden dagelijks bijgesteld. Regelmatig zie ik mezelf en de klas zoals hierboven beschreven vanaf een afstandje. In groep 4 wist ik al dat ik juf wilde worden. Geen idee wat er allemaal bij het vak kwam kijken. Het leek mij misschien leuk om een eigen klas te hebben en eigen ideeën voor /op het onderwijs. Presenteren, werkstukken en spreekbeurten vond ik veel te leuk.
Vandaag houdt een leerling haar spreekbeurt over Panama, een land waar u ook bent geweest hé juf?! Ik knik instemmend. Ik kijk vol trots, terwijl ik geen enkel aandeel heb gehad, naar een ontzettend goede spreekbeurt. Ze weet alles vloeiend uit haar hoofd. Het spreekt de klas zichtbaar aan. Een mooie poster met ondersteunende foto’s, want Digi borden hebben we hier helaas niet. Ze houdt van spreekbeurten, zoals ik dat deed op de basisschool. Later wil ze ook heel graag juf worden en zelf voor de klas staan. Dat gaat haar lukken, dat zie ik nu al. Zij mag dan de tafeltoetsen nakijken en kinderen erop attenderen dat linialen niet thuis horen op je hoofd. Tot die tijd blijven we beide nog even doorwerken tot de zomer en kijken we uit naar de lange vakantie.
De laatste weken is het trekken. De meeste leerlingen zijn misschien toe aan een nieuwe start of een klas hoger. Ik als juf moet misschien er aan toe gaan geven dat sommige leerlingen niet over zullen gaan. Waarbij je soms alles uit de kast probeert te halen, is huiswerk maken al te veel gevraagd voor sommige. Ik besluit het kaartspel met klokkijken er weer even bij te pakken. De kinderen mogen even lopen door de klas met hun kaartje en kunnen hopelijk een deel van hun energie kwijt. Ik verwacht ergens dat de kinderen dit fluisterend of zacht pratend doen. Dat blijkt toch altijd lastig in deze wereld, waarbij iedereen ergens schreeuwt om aandacht. Deze eerste jaren in het onderwijs leer ik elke dag zoveel. Dat is misschien ook wel de reden waarom ik momenteel geen ochtend en avond mens ben. Ik probeer haalbare doelen te stellen, ben regelmatig zoekende en verwachtingen worden dagelijks bijgesteld. Regelmatig zie ik mezelf en de klas zoals hierboven beschreven vanaf een afstandje. In groep 4 wist ik al dat ik juf wilde worden. Geen idee wat er allemaal bij het vak kwam kijken. Het leek mij misschien leuk om een eigen klas te hebben en eigen ideeën voor /op het onderwijs. Presenteren, werkstukken en spreekbeurten vond ik veel te leuk.
Vandaag houdt een leerling haar spreekbeurt over Panama, een land waar u ook bent geweest hé juf?! Ik knik instemmend. Ik kijk vol trots, terwijl ik geen enkel aandeel heb gehad, naar een ontzettend goede spreekbeurt. Ze weet alles vloeiend uit haar hoofd. Het spreekt de klas zichtbaar aan. Een mooie poster met ondersteunende foto’s, want Digi borden hebben we hier helaas niet. Ze houdt van spreekbeurten, zoals ik dat deed op de basisschool. Later wil ze ook heel graag juf worden en zelf voor de klas staan. Dat gaat haar lukken, dat zie ik nu al. Zij mag dan de tafeltoetsen nakijken en kinderen erop attenderen dat linialen niet thuis horen op je hoofd. Tot die tijd blijven we beide nog even doorwerken tot de zomer en kijken we uit naar de lange vakantie.
-
23 Mei 2017 - 18:56
Marjan Van Dam:
Heel herkenbaar, zucht..... -
23 Mei 2017 - 20:28
Lucy:
Eindelijk weer eens een Aruba verslag! Leuk om te lezen. Nog een paar weken en dan zit er alweer een jaar op. Sterkte met de laatste loodjes. -
24 Mei 2017 - 16:23
P En B .:
Lieve Petra . Weer een prachtige blog , we hebben er van genoten !
We wisten niet dat je in groep 4 al juf wilde worden . Grappig dat je nu een leerling hebt die ook al weet dat zij ook juf wil worden . Mooi dat jij dat wel ziet zitten .
Tot de vakantie .Knuffel . -
30 Mei 2017 - 19:17
Nel:
Zolang leerlingen de linialen op hun hoofd leggen is het goed. Leuk om het blog gelezen te hebben.
Nog even, dan zien wij je weer in het haagje -
28 April 2018 - 10:45
Pauline:
Peeet ik had deze nog niet gelezen. Wat een prachtblog. Heel oprecht geschreven. Gewoon alweer een jaar geleden, wauw.
Tot gauw lieve Peet <3
-
28 April 2018 - 10:46
Pauline:
P.s Ik ben trots op je
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
