In het wild spotten

Na 10 dagen het programma echte meisjes in de jungle te hebben nagebootst, komen we thuis waar we nog één week heerlijk vakantie hebben. Terwijl ik mij een weg baan tussen de Amerikanen (dit klinkt onnodig overdreven, maar er zijn gewoon heel veel toeristen momenteel) voor een verkoelende plons in het helder blauwe water, hoor ik tot mijn grote schrik: “Juffrouw Petra, Juffrouw Petra.” Ik kijk Jenna verschrikt aan en probeer snel mijn gezicht te controleren, hopende dat ik het toch verkeerd verstaan heb. Uiteraard herpakt deze juf zich, zwaait als een pinguïn uit Madagaskar (inderdaad sis: smile and wave) naar wat jongens uit de zesde klas waar ik de naam niet van weet. Blijkbaar blijft het voor de kinderen bijzonder of op z’n minst een bezienswaardigheid als je de juf of meester “in het wild” weet te spotten. Ik bevestig regelmatig aan de kinderen als er verhalen komen als: Ik zag de juffrouw in de supermarkt, dat ik niet op school woon. De kinderen lachen dan meestal geitachtig en knikken, terwijl ik lekker serieus blijf kijken. Helaas hadden deze jongens enigszins de behoefte om mij een beetje te achtervolgen in het water. Ik had daarom al vrij snel weer mijn zebrahanddoek opgezocht. Ik was afgekoeld en zou nu een half uurtje kunnen blijven liggen, voordat mijn lichaam zou aangeven dat het weer het water in moest.

In Nederland was ik al fan van het Wereld Natuur Fonds en bestelde ik daar regelmatig lespakketten voor in mijn klas. Nu zouden we zelf onder andere de Amazone van dichtbij gaan bekijken. Deze vakantie ging ik letterlijk terug naar de basics, aangezien mijn bagage drie dagen zoek was. Ik ga hier niet al te veel over uitweiden, maar ik denk dat het liedje: “Vriendschap is een illusie”, herschreven kan worden naar: “Eén keer trek je de conclusie, InselAir is een illusie.” Uiteindelijk is mijn bagage net op tijd gevonden voor de trip naar de jungle. Hoe weet je zeker dat je een wifi loze zone ingaat…. Als je 4 uur in een jeep en daarna nog 6 uur in een bootje zit. Tijdens ons verblijf sliepen wij in hangmatten, terwijl de vleermuizen over ons heen vlogen. Het muskietennet bood overigens wel een soort van veiligheid. De jungle reis samengevat hebben we meerdere aapjes, vogels en slangen gezien. 16 km door de jungle gebanjerd en de Voltzberg beklommen. Uiteraard ook genoten van de prachtige locatie, de lokale bewoners en al het eten. Suriname is heel tropisch, dus ook de terugreis in het bootje was een afwisseling van snikheet en vol in de zon, naar heel veel regen en het koud hebben. Omdat ik geen Hema regenjas had (ik heb eigenlijk nooit een regen- jas en broek gehad, al zeker niet op de middelbare school) was de vuilniszak de oplossing. Dit werkte eigenlijk heel goed. Het was lekker warm en ik kon er nog een beetje doorheen kijken ook. Toch was niet alles even scherp te zien… Op een gegeven moment riep iemand: “Kijk een Jaguar!” Wat een geluk hadden wij. Ik wist niet hoe snel ik uit die vuilniszak moest komen. Daar zwom hij dan….een mooie katachtige naar het vaste land. Hij was snel. We hebben mentale pictures moeten maken, want voor een camera zoeken was geen tijd. In Suriname was ons thuis een appartement in Paramaribo. Sinds tijden heb ik daar ook weer gefietst en wel gelijk 62 km. Nieuw Amsterdam, de suikerfabriek en meerdere plantages zijn bezocht. Met als gevolg flinke zadelpijn. Tot slot nog een zip line gedaan door de bossen en over de Suriname rivier. En niet te vergeten kleine krokodillen/kaaimannen gevangen in de avond. Dit zou het WNF overigens niet helemaal goedkeuren denk ik. 10 dagen verblijven in Suriname was perfect en precies lang genoeg.

Kerst vierden we in Suriname. Met oud en nieuw waren we weer terug op Aruba. De plek waar ik mijn schoolkinderen tegenkom op het strand en in de supermarkt. Nu moet ik eerlijk bekennen dat ik de leeftijd ben ontgroeit om de juf of meester te spotten. Toch herken ik dit gevoel ook ergens wel. Zo was er afgelopen New Years Eve ook spot materiaal aanwezig bij Moomba. Geen zanger of televisie icoon… een voetballer wel te verstaan. Ook al speelt hij bij een club waar mijn voorkeur niet helemaal naar uitgaat…. Ooit was hij Nederlands elftal waardig. Eentje zonder geëpileerde wenkbrauwen en parfumlijn. Uiteraard wel met een “eigen” boek, maar dat is nu helemaal in. Hij is misschien niet bijzonder knap, maar heeft wel de krullen van mijn broertje. Hij vermaakte zich prima met vrienden en wij ook. Natuurlijk hadden wij het gevoel dat wij hem “kenden”, zoals meer mensen daar. Ik kan mij zo voorstellen dat hij ook gewoon 2016 even wilde inluiden met vrienden… Maar als hij niet herkent wilde worden, had hij niet op de tafel moeten gaan dansen. Daniël heeft hem aan zijn shirtje getrokken, waarop de kreet volgende: Dirkkkkk! De foto volgde al snel met Dirk Kuijt.

Nu is Aruba klein en komen hier in verhouding weinig Nederlanders. Curaçao dat ik pas echt HET vakantieland van de bekende en onbekende Nederlanders. Laten wij daar over een paar dagen naar toe vliegen, gewoon voor een weekendje weg. Eén ding is zeker: daar kunnen wij als juffen en meesters in ieder geval heerlijk anoniem op het strand liggen en naar goede feestjes gaan. Wij zullen ons dan inhouden als wij iemand zien die wij kennen of beter gezegd herkennen uit eigen land.