letterlijk HERFSTvakantie

Nu ben ik pas een jonge guppy in het onderwijs. Ondanks dat heb ik al flink wat namen voorbij horen komen. Laat staan als ik straks die doorgewinterde juf ben die altijd riep wat anders te willen, maar toch voor de klas bleef staan. Die juf die elk jaar weer voorneemt thuis niet meer na te kijken. Onbeperkt kaartjes blijft printen, knippen en lamineren en zegt dat ze dit jaar minder uit eigen zak gaat betalen voor de inrichting van haar klas. Over een aantal jaren ben ik dus die juf en heb ik honderden namen in mijn geheugen opgeslagen. Zo zitten momenteel op elke Nederlandse school wel een Jayden, Daan en Sven. Maar natuurlijk ook een: Lieve, Zoë en Isa. Ouders zijn niet origineel. Als je geluk hebt zitten deze kinderen zelfs in één klas. Uiteraard hoor je deze namen niet op een Arubaanse school, maar hier heb je ‘deze’ namen ook. Het klinkt alleen iets meer als Zayon en Lindsay. Hier had het niet vreemd geweest als ik zelf al twee (*mega knappe*) kinderen had gehad. Toch kan ik mij zo voorstellen dat namen kiezen voor je eigen kinderen later best lastig kan zijn. Aangezien je de meeste namen koppelt aan kinderen uit je toenmalige klassen. Of een naam later in aanmerking komt ligt dan ook wel flink aan het karakter wat erbij hoorde.

De vakantie is begonnen, maar het vliegtuig richting Ecuador is helaas de eerste dag van de vakantie niet opgestegen. Waarbij Jenna nog geluk had donderdag dat ze het luchtruim in ging richting Nederland, konden wij het regenachtige eiland later die avond niet meer verlaten. Er was namelijk een orkaan onderweg die later zou veranderen in een tropische storm. Facebook en de groepsapps stonden vol met filmpjes, foto’s, weerberichten en noodplannen. Er stonden rijen bij de tankstations. Ook werd aangeraden om flessen water en kaarsen aan te schaffen. De stroom en de elektra kon nog wel eens gaan uitvallen. Waarom wij wel het water kochten en niet de kaarsen, geen idee. Kinderen werden eerder van school gehaald en onze studiedag werd verkort, zodat iedereen op tijd veilig thuis kon komen. Nu wisten wij niet wat we konden verwachten en leek de eerste dag eigenlijk gewoon op herfstweer in Nederland. Natuurlijk voelde dit ergens ook wel weer vertrouwd. Geen zon, donkere luchten en maar 28 graden vraagt namelijk om een andere dagbesteding en aankleding. Zo lag ik op vrijdagmiddag in mijn trainingsbroek en hempje een actiefilm te kijken op bed bij Eva met chips en thee. De rest van onze eilandvrienden kwam later binnen denderen. Die waren het eiland rondgereden om de ‘schade’ en golven te bekijken. De orkaan is zaterdag uiteindelijk afgeweken en heeft zijn tocht voortgezet naar Cuba en Jamaica. Vrijdagnacht/zaterdagochtend kwam alleen ‘de staart’ nog voorbij. Die avond keken we in de hangmat onder een dekentje naar een paar uur durende lichtshow. Het heeft een hoog sensatie gehalte, toch voelde ik die nacht niet de behoefte om buiten te gaan kijken toen het leek of de hemel naar beneden kwam. De filmpjes en foto’s werden weer massaal gedeeld, dus het beeld is wel compleet. Een zeer brakke nacht, maar het is weer rustig en alleen nog wat donker buiten. De zon komt morgen vast weer terug als wij inmiddels gevlogen zijn.

Nu hebben kinderen niet alleen namen, maar orkanen ook. Geef ze eens ongelijk, ze hebben een flink karakter. Dit karakter wordt omschreven in kleuren en schalen. Deze orkaan heette Matthew. Of je nou in het onderwijs zit of niet, niemand noemt zijn kind op Aruba meer zo. Nu was het al niet een hele logische naam voor de mensen hier, maar de Amerikanen die hier voor 10 dagen op vakantie waren zien ook wel af van deze toch Amerikaanse jongensnaam. Ik hoop dat deze vakantiegangers de laatste dagen van hun vakantie nog heel veel zon mogen zien. Heerlijk op het strand kunnen liggen onder de palmbomen die iets wel iets minder bladeren hebben en kunnen zwemmen in een wat troebele zee met hun drie kinderen die waarschijnlijk Ethan, Michael en Emily heten.